دیروز دست خودم را گرفتم و کشان کشان به داخل زیرزمین بردم.با ابهتی پدرانه در را به رویش قفل کردم و با صدایی که میخواست نلرزد گفتم: بشین و فکر کن به کارت! تا وقتی هم مشکلت رو حل نکردی بیرون نمیای!
عصا زنان پشت در راه میروم و به دختر جوانم که با غم دست و پنجه نرم میکند، می اندیشم. پانزده ساعت از آن موقع میگذرد ولی هنوز، هیچ صدایی از پشت در نیامده است!
ماشینی به سرعت از کنارمان رد شد. تنها و در یک لحظه دیدم دستش را که از مچ جدا شد و انگشتانش با سرعت، به طرف صورت من پرتاب شدند. دستم را با وحشت جلوی صورتم گرفتم. دستم از خون خیس شد. چشم که باز کردم انگشتانش در میان خون، روی چادرم افتاده بود میخواستم جیغ بکشم ولی نفسم بالا نمی آمد، قلبم تیر کشید. با ترس چشمانم را باز کردم و باز دیدم دستی را که در بیرون پنجره تاب میخورد!
رنگم پریده بود و دستان لرزانم را بر گلویم میکشیدم تا شاید این حس بد پایین برود.صدایم در نمی آمد فقط در دل میگفتم : لعنت به این تخیل!
.
.
به طرز نوشتنش گیر ندهید. قلب آن کس که نوشته، هنوز تند میزند!
